het had erger gekund (note to self: balen mag)

Ik had er lang naar uitgekeken, op wintersport met het gezin in de voorjaarsvakantie. Van te voren nog een paar lessen op de baan in Nederland, om zo goed voorbereid aan een sportieve week te beginnen. Op zondag stonden we op de latten, de jongens op hun snowboards. De kwaliteit van de sneeuw was niet al te best, een ijzige onderlaag en daarbovenop papperige bergen, want door de warmte leek de piste na enkele uren meer op een woest kolkende zee. Maar goed, je hebt niet overal invloed op, dus rustig aan en met de juiste techniek de berg af. Zo ging het de eerste uren prima en genoten we tussen de middag op het terras van de heerlijke voorjaarszon. Dat smaakte naar meer! Dus hoppa, de lift weer in….

***Fast forward***

Daar lag ik, op mijn buik op de piste, mijn stokken ruim 10 meter hoger op de piste. Wat was me zojuist overkomen? Het is maar goed dat ik een helm op had gehad….eerst even blijven liggen, en dan zo weer overeind. Mijn hoofd wilde wel, maar mijn linkerarm werkte niet mee, ik kon mezelf niet omhoog drukken. En zo kwam er al halerwege de eerste dag een einde aan mijn wintersport. Wel zat ik die dag voor het eerst van mijn leven op een sneeuwscooter en in een ambulance, een quote waarmee ik dit avontuur grinnikend relativeerde. Er werd op de röntgen geen breuk gezien, toch was de pijn in mijn schouder vreselijk. Met een schoudermitella kon ik het ziekenhuis weer verlaten, in Nederland moest ik het maar verder laten beoordelen.

Het had veel erger kunnen zijn, gelukkig had ik niks gebroken, en tja…..dit is een risico van de sport natuurlijk. Ik had een boek bij me, en gelukkig deden mijn benen het nog.  De volgende dag ski’s en pistepas ingeleverd, ook dat werd keurig afgehandeld. Ik las in mijn boek, wandelde mindfull door het dorp en zag daar hele andere dingen en veel meer details dan de vorige keer dat we hier waren. En toch was mijn humeur 2 dagen later flink gedaald, ik was chagrijnig, geïrriteerd, boos. Boos? Op wie dan, waarom? Ik bleef erbij stilstaan, keek er aandachtig naar. Want wanneer je emoties bij jezelf waarneemt, kun je er iets mee, en voorkom je dat het een neerwaartse spiraal wordt. Natuurlijk was ook boos, teleurgesteld. En het is toch heel normaal om hier ook van te balen? Maar door de situatie alleen maar te relativeren en er grappen over te maken, wordt een ander deel niet gehoord. En dat deel baalde gewoon, ik had er ook lang naar uitgekeken en moest nu toekijken hoe anderen wel gingen skiën terwijl ik met een boekje in het appartement bleef zitten. Het is oké, het is oké om te balen en ‘negatieve emoties’ te voelen. Dit inzicht gaf al ruimte, lucht, en de scherpte smolt als sneeuw voor de zon.

Met zachtheid, compassie naar jezelf en anderen kijken zorgt voor begrip en minder hardheid. Jezelf toestaan dat die emoties er mogen zijn, in plaats van je ertegen te verzetten. En het gevolg? Dat dit gevoel snel minder stekelig werd en ik mijn aandacht weer kon richten op wat er ook was in dat moment: met mijn lieve man en kinderen samen zijn, samen eten (zij sneden het zelfs voor me) en aandacht voor elkaar hebben. En dat boek waar ik anders nooit aan toekom heb ik in 2 dagen uitgelezen 😉

Edit één week later: in Nederland werden opnieuw röntgenfoto’s gemaakt, en helaas bleek de schouder toch wel gebroken en dat is ook weer leerzaam. Een uitdaging in mobiliteit en inzetbaarheid, maar ook in geduld en het vragen om en accepteren van hulp. Voel me nu al zeer dankbaar voor het geduld van mijn medemens en de hulp die ik krijg bij praktische zaken (alles met één arm doen is best ‘uitdagend’).

P.s. Volg je me al via Facebook en Instagram, hier deel ik ook regelmatig tips en inspiratie.